Барзона (Barzon)

Тарихы

Тұқымды өсіру бойынша селекциялық жұмыстарды 1942 жылы Фрэнсис Бард пен оның әйелі Аризона штатының Крикленд аймағындағы тауаралық шөлдегі ранчода бастады. Олар қиын және тасты жерлерге, өте жоғары температураға және құрғақ климатқа бейімделген таулы тұқымды өсіруге тырысты. 1946 жылы Джек Хамфри Бард отбасының қызметіне қосылып, табындық жұмысты өз мойнына алды. Ол тұқымдарды біріктірді: африканер, герефорд, Санта-Гертруда және абердин-ангусс. Өндірістік жазбалар жүргізілді, құнарлылық, өсу қарқыны және аналық қабілеттілік бойынша қатаң іріктеу жүргізілді. 1955 жылдан кейін табынға бөгде қан қосылмады. 1968 жылға қарай барзона тұқымы генетикалық тұрғыдан қалыптасқан деп танылды. Осы жануарларға қызығушылық танытқан малшылардың саны өсе бастаған кезде қауымдастық құру қажеттілігі туындады. 1968 жылы қаңтарда Фениксте Американдық барзон селекционерлер қауымдастығы құрылды.

Тұқым стандарты

Басы созылған пішінді. Әрине, берік, дұрыс қойылған. Ересек бұқалардың салмағы 750-850 кг, сиырларда – 500-600 кг, жаңа туылған бұзауларда – 27-30 кг. Тұқыл және мүйізді дарақтар кездеседі. Түсі ашық қызылдан қанық қызылға дейін өзгереді, ақ белгілер кездесуі болуы мүмкін. Барзона тұқымы түсінде де, дене бітімінде де Санта-Гертрудаға ұқсас.

Шаруашылық сипаттамасы

Ыстық және құрғақ климатқа шыдамды, жайылымдық ұстау жүйесіне жақсы бейімделген, жәндіктер мен ауруларға төзімді. Барзона сиырларының еті айқын мәрмәрдікке ие, майсыз ет пен майдың дұрыс қатынасы байқалады.

Ұқсас тұқымдар

Санта-Гертруда.